Pierścionek z orłem w koronie 1992

Powstanie w Warszawie dobiega końca. Dwudziestoletni Marcin przejmuje dowództwo oddziału z rąk majora Steinerta. Rozkazuje swoim ocalałym żołnierzom zdjąć mundury i opuścić miasto z cywilami. Jest ranny. Jego dziewczynę Wisię zabierają ronowcy. Na chwilę przed tym, ukochana daje mu pierścionek z orłem w koronie, cenną pamiątkę ich miłości. Rannego Marcina wywozi w bezpieczne miejsce łączniczka Janina. Po dojściu do zdrowia Marcin odmawia Steinertowi przystąpienia do podziemnej organizacji "NIE". Sam chce poznać cele i zamiary nowych władz. Film nawiązuje do stylu i problematyki polskiej szkoły filmowej oraz jej najwybitniejszego osiągnięcia, Popiołu i diamentu. Jest ostatecznym rozrachunkiem reżysera z etosem Armii Krajowej.